Του Ορφεα και της Ευρυδικης.

Περασα το ποταμι απογεμα κι ετρεχα ακομα μεσ τα βατα
οταν ηρθε το βραδυ..
Μπηκα στο κτημα με τον Κερβερο κι ανηφοριζοντας προς τις λευκες
μιλουσα για να διωξω τον φοβο μου.
Ενοιωσα τον κρυο αγερα που με χτυπουσε να θαμπωνει τα ματια μου.
Εκανα μια ακομα προσπαθεια για να φθασω στ αντιπερα
στις ερημικες καλυβες που ανακαλυψαμε τυχαια
τρεχοντας ν αποφυγουμε την βροχη..
Κρυες μορφες πηραν το κατωπι μου
ακολουθωντας τα χτυπηματα της καρδιας μου..
Σταματησα ασθμαινοντας στα χαλασματα
στο μερος που κρυφτηκες εκει που βρεθηκαμε απελπισμενα
για τελευταια φορα...
Το βλεμμα μου κινειται ψαχνοντας στο σκοταδι
κι η αγκαλια μου περιμενει ορθανοιχτη
για να σε παγιδεψει να σε φερει στο χθες..
Τα ρουχα μου χωρις κουμπια τσαλακωμενα απ τη λαχταρα και το τρεξιμο..
Ηρθα για να ζητησω τις σκιες σου.
Παντου μοναξια! Τι λυπημενο βραδυ.
Στις καλυβες σφυριζει ο αγερας περνωντας τα σπασμενα παραθυρα...
Τρεμοσβυνουν οι ελπιδες μου..
Στο δωματιο υπαρχουν ακομα τα σημαδια της αγαπης σου
ξερα λουλουδια ανακατεμενα με τα βιβλια μου.
Κι ενα κτενακι που κρατουσε τα μαλλια σου
παρατημενο στο πατωμα...