Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Η νοσταλγια μου.


Το απογευμα τραβηξαμε κοντα στη παραλια και το βραδακι πιναμε ουζακι με ψευτομεζε στο δεξιο φαναρι κι ηθελα τοσο να βρισκοσουνα κοντα μας. Μου εγραφε ο πατερας.Κι εγω τη νυχτα ονειρευτηκα πως γυρισα στα παιδικα μου χρονια.Ετρεχα ανεμελα με τ αλλα τα παιδια μες τα στενα σοκακια. Αναμεσα μας βρισκονταν ο Στρατος και ο Μιχαλης της Ρηνουλας ο αδελφος κι δυο φιλοι μου αγαπημενοι.Παιζαμε λεει κρυφτο και κυνηγιομασταν προσπαθωντας να φτασουμε πρωτοι στη γωνια της μαντρας.Με αγωνια πεταχτηκα απ τον υπνο μου υδρωμενος. Τι να χαν απογινει οι παιδικοι μου φιλοι μεσα στη κριση που μαστιζει την πατριδα;Χειμωνας κι εξω φυσουσε αγρια ο νοτιας τα δεντρα υποφεραν και η βροχη χτυπουσε στα παραθυρα. Σαν ηταν τετοιος ο καιρος το Σαββατοβραδο η μανα δεν θα μας αφηνε τοπρωι να βγουμε μες τη λασπουρια να παμε στην αλανα.Παει καιρος που μες τη θαλπωρη του βραδυνου στο διαμερισμα ο νους μου τρεχει στη γειτονια οπου γεννηθηκα κι ενω η γυναικα τα παιδια χαιρονται μεγαλωνοντας εγω σαν να μικραινω ολο γυρνω στα παιδικα μου χρονια.Πολλες φορες κρυφα ορκιζομαι να βρω μια ευκαιρια για να γυρισω πισω.Στη ξενη χωρα τα καταφερα βρηκα δουλεια παντρεφτηκα καναμε παιδια καναμε φιλους ομως τι να σας πω νιωθω σαν κατι να μου λειπει.Δεν ξερω τι με κανει να θελω να γυρισω στη πατριδα..