Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Τα θλιμμενα αντιο.


Το πλοιο σφυριξε ηρθε η ωρα για να φυγω.. Των παιδικων μου χρονων φιλοι για λιγο εμεινα κοντα σας δεν προλαβα με ουζο και με κουβεντουλα να μοιραστω την ξενοιασια σας... Σπιτι μου πατρικο που εχεις αλλαξει δειλιαζω να διαβω μες απ την πορτα. Αναμεσα σ αυτους που μεσα ζουνε θα υπαρχουνε σκιες αγαπημενες ανθρωπωνπου με νοιαστηκαν και τωρα εχουν φυγει.Αδειασε η φαμιλια μας.. Ειναι καιρος που νιωθω ενα τρεμουλιασμα μες την καρδια μου... Αντιο και σε σας τα μερη οπου παιζαμε. Εδω πιο κατω στο στενο-θυμασαι;-ηταν ο χωματοδρομος που εβγαζε στην αλανα..Δεν σταματουσαμε να παιζουμε με ποδια παντα χτυπημενα.Στα γρηγορα με σαλιο γιατρευομασταν και τρεχαμε να φτασουμε τη μπαλα.. Η θυμιση μου ολο γυρνα στους τοπους π εχω ζησει και νιωθω θλιψη στη ψυχη γι αυτα που εχουν σβυσει.. Το πλοιο σφυριξε. Ελυσε τα σχοινια του. Πρεπει να κανω γρηγορα.Μα εγω δεμενος καθομαι Το σωμα μου δεν προχωρα δεν θελει πια να φυγω..