Η θλιψη του αντιου.

Στην Ιαπωνια ολοι περιμενουν τις τρεις πρωτες βδομαδες του Απριλη
για να χαρουν την θεα των ανθισμενων κερασιων. Ειναι ωραιο το
θεαμα κι ο αερας μοσχοβολαει.Αρκετοι ειναι εκεινοι που πηγαινουν
στα παρκα και κοντα στα ποταμια για να δουν τα μπουμπουκια των
αγριοκερασιων.Ανθιζουν οι κερασιες ανθιζουν και οι ελπιδες τους.
Αλλοι πηγαινουν τη δευτερη εβδομαδα οταν τα ανθη βρισκονται στις
μεγαλες τους δοξες.Παιζουν και διασκεδαζουν κατω απο τις κερασιες.
Την τριτη εβδομαδα ομως δεν λειπει κανενας απο τις ωρες του
αποχαιρετισμου.Βλεπουν τα πεταλα να πεφτουν σαν ροδινη βροχη.
Τα παρακολουθουν να αργοπεφτουν στο εδαφος και στα ποταμια.
Δεν θελουν να ξεχνανε ποσο διαβαταρικη ειναι η φυση ολων των
ωραιων πραγματων στη ζωη.Αισθανονται καπως παραξενα θλιψη για
το αντιο αλλα και με την ελπιδα οτι του χρονου η καποτε θα
ξανανταμωσουν μ αυτα που φευγουν τωρα....