Βραδινες αγωνιες

Χθες βραδυ στ ονειρο μου ακουσα τη φωνη σου Σα να κινδυνευες και μου ζητουσες να σε βοηθησω. Να τρεχω αρχισα μ ολες μου τις δυναμεις ομως δεν ηξερα που επρεπε να παω για να βρεθω κοντα σου. Πολυ καιρο να μαθω νεα σου κι ετσι δεν γνωριζα απο πια μερια ερχοταν η φωνη σου... Κατεβηκα μες το λιμανι τρεχοντας ομως δεν μ αφησαν να μπω μεσα στο πλοιο.Απαγορευεται η εισοδος μου λεγανε Ποιος κινδυνευει τι ν αυτα που λες; Δεν εχεις εισιτηριο και ειναι πια γεματο. Το πλοιο πουφευγε για την πατριδα.. Μια αλλη σκεψη ηρθε μεσα μου κι ετσι το δρομο πηρα λαχανιαζοντας για το σταθμο των τρενων. Ελεγα θα προλαβαινα το πρωτο τρενο πουφευγε για τη μεγαλη πολη. Προσοχη θα κλεισουνε οι πορτες φωναζαν τα μεγαφωνα. Το τρενο σφυριζε την αναχωρηση του κι εγω σα να ξεφουσκωσα δεν μποραγα τα ποδια μου να παρω. Πολλοι μου φραζανε το δρομο ματαια προσπαθουσα να περασω. Ηθελα να φωναξω βοηθεια να ζητησω.Ομως δεν εβγαινε η φωνη μου.. Με αγωνια πεταχτηκα,ξυπνησα υδρωμενος Με δυναμη χτυπουσε η καρδια μου. Σαν νατανε αληθινο το ονειρο με πηρανε τα κλαματα. Λυπηθηκα που δεν μπορεσα βοηθεια να σου δωσω...