Σε νοιαζομαι.

Εβρεχε και φυσουσε δυνατα σαν ξυπνησα χθες βραδυ κι η σκεψη μου ταξιδεψε κοντα σε σενα.. Τι κρυο που θα κανει οταν φυσαει αγριος βοριας στην αδεια καμαρα σου και τι προσπαθειες να ζεσταθεις το βραδυ μεσα στη ξενη πολη.. Μπορει να πηρες καποια θερμανση το κρυο για να διωχνεις αλλα η μοναξια οτι κι αν κανεις το ξερω θα παγωνει την καρδια σου. Ποιος αραγε να εφταιξε που εχασες τη δουλια κι εφυγες μακρυα μας και τωρα που χειμωνιασε μοναχος θα υποφερεις; Εκει θα ξημερωνει καημενε μου Σταυρη.. Κοιμησου λιγο ακομα μη ξεπετιεσαι μες τον υπνο σου. Φοβασαι μην αργησεις;Το ξυπνητηρι θα σου πει το ποτε ειναι η ωρα για να φυγεις στη δουλια σου. Κοιμησου λιγο ακομα μη νοιαζεσαι θα ξαγρυπνω εγω για σενα..

Ζωντας σε ξενα μερη.

Καταφερα να βρω δουλεια μακρια σου, αναμεσα σ ανθρωπους που μιλανε αλλες γλωσσες. Καλη δουλεια αλλα πολλες οι ωρες, με τη δικη σου σκεψη μονο χαλαρωνω.. Τις μερες που περασαμε μαζυ θυμαμαι, τα γλεντια με τους φιλους στ ακρογιαλια, τους ποθους που προσαναβες, σαν επεφτες στην αγκαλια τα βραδια. Δεν ξερω τωρα πως περνας,αν βγαινεις με τις φιλες σου παρεα, γιατι η μοναξια βαραινει τη καρδια και η ζωη δεν μας φαινεται ωραια.. Σαν βρεχει και φυσα ο ανεμος, λαχταρα εχω να βρεθω κοντα σου, στο τζακι διπλα ν αγαπιωμαστε,να χουζουρευω μες την αγκαλια σου.. Σκληρη η ζωη στη ξενητια, μοναχος προσπαθω για να τα βγαλω περα. Ποιος ξερει αν θαρθει η ωρα η καλη,αν θαρθει του γυρισμου η μερα. Μπορει να φυγει η συννεφια απο τα μερη τα δικα μας, κι ο ηλιος δικια να φωτισει τους ανθρωπους, να νιωθουνε καλα στον τοπο τους κι εγω να μη χρειαζεται να ζω και να δουλευω μακρια σου..

Αποχαιρετισμος.

Την πηρε αγκαλια, την φιλησε, αντιο ειπε και πηδησε στο τρενο που ηταν ετοιμο να ξεκινησει.. Να προσεχεις, φωναξε δυνατα και η φωνη της ταξιδευσε ισια προς το μερος του, πανω απο το πληθος που χαιρετουσε..Γυριζοντας προσπαθησε για να τη δει,ενω το τρενο σφυριζε την αναχωρηση του. Εκεινη δεν επαψε να προσπαθει και να κοιταζει πισω απο τα τζαμια αναμεσα στις φιγουρες που σιγα σιγα θολωναν στα δακρυσμενα της ματια.Το τρενο εφευγε πια απ το σταθμο και χανονταν περα μες τα χωραφια..Να προσεχεις ψιθυρισε και παλι σα να μιλουσε σιγανα στον εαυτο της.. Το ηξερε πως η αγαπη θελει κι απο τους δυο, να προσπαθουν και να προσεχουν για να κρατιεται ζωντανη..

Κριμα που συννεφιαζει..

Φευγει το καλοκαιρι με τα μπανια του τις ομορφες βραδιες,τις παρεες και τα ξενυχτια μας.. Αδειαζουν οι ταβερνες στ ακρογιαλια με τους θαλασσινους μεζεδες τα ουζακια τους.. Ηρθε ο καιρος να μαζευτουμε.Μικραινουν οι μερες ψιλοβρεχει. Κρυφτο τα συννεφα με τ αστρα παιζουνε και το φεγγαρι χλωμιασε σα ναναι λυπημενο.Οιφιλοι ετοιμαζουν τις βαλιτσες τους και κλεινουν θεσεις για να φυγουν. Καλες παρεες του καλοκαιριου με λυπη εμεις θα χωριστουμε. Θα δωσουμε τα χερια κι αντιο θα τους πουμε. Ποιος αραγε να ξερει του χρονου αν θα μαστε καλα για να ξαναβρεθουμε..Μαζυ με τον καιρο και στις καρδιες μας συννεφιαζει, σε λιγο ισως βρεξει...

Θα σε περιμενω.

Ελα αδελφε μου στο νησι.Δε λαχταρας να δεις τη γειτονια μας τα μερη που μεγαλωσες το σπιτι που γεννηθηκες;Θυμησου οταν βγαιναμε τα πρωινα να δουμε απ τη ταρατσα τα πλοια πουρχονταν σφυριζοντας απ τη μεγαλη πολη..Τ απογεμα τι ομορφα τα ηλιοβασιλεματα θυμησου,βλεπαμε τα πουλια που πηγαιναν να κοιμηθουν στου κηπου τα πλατανια.Ποιος σ εκανε ν απαρνηθεις τα μερη τα δικα μας;Ελα ν αναψεις ενα κερι στον ταφο των γονιων μας.Σκεψου τα χρονια που ησουν μικρος και νοιωσε την παλαμη τους να σου κρατα το χερι.Τωρα πια μεγαλωσαμε, κι αν λες πως καποιοι σε πικρανανε συγχωρισε τους,κι ετσι πια ελευθερος γυρισε στο νησι μας.Παρε το πλοιο της γραμμης,βρες μια παρεα απο τα μερη μας και πιες μαζυ τους τον καφε.Δανισου απ τη λαχταρα τους και βγες το πρωινο να δεις τον ηλιο να ανατελει αντικρυ απ τη πατριδα μας τ ομορφο το νησι μας.Ελα σε περιμενω για να ρθεις εξω στην αποβαθρα.

H Λεονι της γειτονιας μας

Ηταν που λετε μια κοπελα ορφανη που εδινε ζωη στη γειτονια μας με τους χορους και τα τραγουδια της βαθεια ανασα στη καρδια μας. Εμοιαζε λιονταρακι οταν ετρεχε κιεπαιρνε ο αερας τα μαλλια της γι αυτο την ειπαν Λεονι και ειχε χαρα για τ ονομα της. Δεν περπατουσε μονο ετρεχε να κανει ολων τα χατιρια κι εσερνε πρωτη το χορο στα γλεντια και στα πανηγυρια. Στη γειτονια την καμαρωναμε αγορια και κοριτσια ολοι στη συντροφια κι αυτη κουνουσε τα μαλλακια της με σκερτσο και με τσακπινια... Ηρθε ομως ο καιρος μεγαλωσε και πως της τα φερε η μοιρα αγαπησε ενα ξενο ναυτικο μες του χορου τη γυρα. Φαινοτανε χαρουμενη οταν μας χαιρετουσε καινουριους τοπους θα λαχταρησε να δει κοντα στ αγορι π αγαπουσε. -Μη μας ξεχασεις Λεονι στη ξενιτεια χαμενη.. Εκεινη μας αγκαλιασε μας ειπε γεια κι εφυγε βουρκωμενη... Κατα καιρους μαθευτηκε πως εκαναν το γαμο τους πως νοικιασαν και μαγαζια και πως εργαστηκαν σκληρα για να τα βγαλουν περα... Προσπαθησε για ν απλωθει να βρει και κει παρεα ομως η γλωσσα τη δυσκολευε δεν ενοιωθε ωραια. Εκανε ομως δυο παιδια που με φροντιδα τα μεγαλωνε τα μορφωσε βρηκαν δουλεια κι εκεινη τα καμαρωνε. Τις δε γιορτες σαν μαζευοτανε χορευανε και τραγουδουσαν στους ξενικους ρυθμους με τις κοπελες τους χαρουμενα πηδουσαν. Εκεινη εκλεινε τη βραδυα μ ενα τραγουδι απ την πατριδα κι ολοι την ακουγαν συωπηλα γνωριζοντας της μανας την ελπιδα... Τα χρονια ομως περασαν αλλαξαμε στη γειτονια χωρις χαρα πια ζουσαμε. Μας γερασε η μοναξια ξεχασαμε κι αυτους που αγαπουσαμε. Μονο που χτες εκει στο καφενειο που καθομουνα δυο λιοντα5ρακια τρεχανε μεσα στη τηλεοραση.Και σκευτηκα τη Λεονι. Πως αραγε να τα περνα στη ξενη χωρα;Θα ζει ευτυχισμενη η μηπως κλαινε τα ματακια της κι ειναι δυστυχισμενη; Θυμαται την πατριδα της τα μερη που μεγαλωνε τους φιλους που παιζε μαζυ τα δεντρα που σκαρφαλωνε; Μπορει να τα περνα καλα να πα;ντρεψε και τα παιδια της. Νακανε νεους συγκενεις καινουριους φιλους.Μπορει να ριζωσε στη ξενητια. Δεν ξερω ομως τι να πω εμενα θα μου λειπει και λαχταρω για να τη δω εστω και σαν σε ονειρο να ερχεται ξανα στη γειτονια μας...

Η νοσταλγια μου.

Το απογευμα τραβηξαμε κοντα στη παραλια και το βραδακι πιναμε ουζακι με ψευτομεζε στο δεξιο φαναρι κι ηθελα τοσο να βρισκοσουνα κοντα μας. Μου εγραφε ο πατερας.Κι εγω τη νυχτα ονειρευτηκα πως γυρισα στα παιδικα μου χρονια.Ετρεχα ανεμελα με τ αλλα τα παιδια μες τα στενα σοκακια. Αναμεσα μας βρισκονταν ο Στρατος και ο Μιχαλης της Ρηνουλας ο αδελφος κι δυο φιλοι μου αγαπημενοι.Παιζαμε λεει κρυφτο και κυνηγιομασταν προσπαθωντας να φτασουμε πρωτοι στη γωνια της μαντρας.Με αγωνια πεταχτηκα απ τον υπνο μου υδρωμενος. Τι να χαν απογινει οι παιδικοι μου φιλοι μεσα στη κριση που μαστιζει την πατριδα;Χειμωνας κι εξω φυσουσε αγρια ο νοτιας τα δεντρα υποφεραν και η βροχη χτυπουσε στα παραθυρα. Σαν ηταν τετοιος ο καιρος το Σαββατοβραδο η μανα δεν θα μας αφηνε τοπρωι να βγουμε μες τη λασπουρια να παμε στην αλανα.Παει καιρος που μες τη θαλπωρη του βραδυνου στο διαμερισμα ο νους μου τρεχει στη γειτονια οπου γεννηθηκα κι ενω η γυναικα τα παιδια χαιρονται μεγαλωνοντας εγω σαν να μικραινω ολο γυρνω στα παιδικα μου χρονια.Πολλες φορες κρυφα ορκιζομαι να βρω μια ευκαιρια για να γυρισω πισω.Στη ξενη χωρα τα καταφερα βρηκα δουλεια παντρεφτηκα καναμε παιδια καναμε φιλους ομως τι να σας πω νιωθω σαν κατι να μου λειπει.Δεν ξερω τι με κανει να θελω να γυρισω στη πατριδα..

Το καλεσμα μου.

Ψαχνω να βρω τους τροπους για να βρεθω μαζυ σας.Με ομορφες γραμμες και καποια χρωματα θα ζωγραφισω ενα συννεφιασμενο ηλιοβασιλεμα να φανερωνει τους καημους κι ολες μας τις αναγκες..Με λεξεις απλες θα φτιαξω φρασεις που ελευθερα βαλμενες θα μοιαζουν με ποιηματα.Κατασκευασματα που θα μιλανε για τις επιθυμιες και τα ονειρα μας..Με πινελα χρωματιστα θα κανω αγαπης σηματα στους τοιχους των σπιτιων μας.Καλεσματα φιλιας μεσα στη γειτονια.Μα σαν φανει πως αδιαφορειτε γιατι πολλες οι εγνοιες στα κεφαλια μας. Εγω δεν θα τα παρατησω.Θα βαλω της ψυχης ολες μου τις δυναμεις.Θα βγω στα παραθυρια. Ακομα και στη ταρατσα θ ανεβω για να φωναξω με σηκωμενα χερια μηπως με δειτε και μ ακουσετε. Μηπως μπορεσω να σας ξεσηκωσω και υπαρξει καποια επαφη μαζυ σας.Θα νιωθα ομορφα αν εβλεπα πως αναψε ενα φως.Αν εβλεπα μια αποκριση στο καλεσμα μου.