Ενα ακομα αντιο..

Ρηνουλα αγαπημενη εφυγες ψηλα.Τελειωσε το νημα της ζωης σου. Μακρυα απο την Εφταλου που αγαπησες και εκανες αγωνα για να την κρατησεις. Δεν πηρες τιποτα μαζυ σου. Αφησες τα γατακια να σε περιμενουν.Γνωριζουν οτι δεν θα παψεις να τα νοιαζεσαι οπου κι αν βρεθεις. Αφησες μισοτελειωμενο το παραμυθι που λεγες στα εγγονακια σου και δεν θα μαθουν απ τα χειλι σου αν ο κακος ο λυκος εφαγε την γιαγια της κοκκινοσκουφιτσας.Αφησες φουσκωμενους τους λογαριασμους του τηλεφωνου σου προσπαθωντας να μαθεις με πολυ αγαπη και συμπονια τα νεα του χωριου σου.Εκει που θα πας προσπαθησε να βρεις τον αδελφο μας τον Κωστα που τοσο αγαπουσαμε.Θα ειναι μια καλη παρεα για σενα.Ρηνουλα μην κλαις πηγαινε ησυχα περα απο τα συννεφα γιατι ετσι ειναι το γραμμενο μας..

Χειμωνιατικη προσκληση.

Θα ρθει ο χειμωνας και θ αδειασουν τ ακρογυαλια. Θα μαζευτουμε μες τα σπιτια θ αναψουμε τα τζακια για να χουμε μια ζεστασια τις κρυες μερες που ρχονται.. Εσυ ομως θα λειπεις.. Δε θα σε βλεπω να χαζευεις με τις φιλες σου στην ακροθαλασσια. Δε θα σε βλεπω να χαμογελας.Με τα μαλια σου ξεμπλεκα να τρεχεις μες τους δρομους Θα κλεινω τα ματια μου για να σε φερνω κοντα μου Να νοιωθεις κι εσυ τη ζεστασια απ τ αναμενο τζακι..Τη θαλπωρη μιας αγκαλιας κι εξω αν θελει ας βρεχει. Δεξου την προσκληση μου.Θα λυπηθω αν θα μας βρει η βαρυχειμωνια κι εσυ θα βρισκεσαι μακρυα μου..

Ελπιδα φυγης.

Νοιωθω σαν να μαι ενα απ τα πουλια που θελουν να φυγουν το Φθινοπωρο για αλλα μερη πιο θερμα.Μα ειναι κλεισμενα σε κλουβια με μπολικη τροφη και καθαροτητα..Στην επιθυμια και στη προσπαθεια να φυγουν πεφτουν στα συρματα και πληγωνονταικαι κλαινε που δεν μπορουν ν ανοιξουν την πορτα να πεταξουν.Να πεταξουν λεφτερα μαζυ με τ αλλα τα πουλια που ξεκινανε για το μεγαλο τους ταξιδι. Κανουν σχηματα πορειας στον ουρανο καλωντας με κραξιματα αυτα που καθυστερησαν να μπουνε στη σειρα τους..Ανοιξτε μου την πορτα γιατι θελω να πεταξω κι εγω μαζυ τους.Δεν ξερω ως που μπορω να παω αλλα θελω κι εγω να φυγω. Δεν ξερω αν το ταξιδι μου αυτο θα ναι το τελευταιο αλλα θελω κι εγω να φυγω..

Η νυχτα του χωρισμου.

Να μην υπαρχουν πολλα φωτα ενος κεριου τη λαμψη να χουμε και τα τελευταια μας λογια με λιγο ποτο να τα πουμε. Θα ναι μια δυσκολη μερα του χωρισμου μας η μερα.. Να παιζει ολη νυχτα το γραμμοφωνο μια μουσικη λυπητερη δεν μας ταιριαζουντα δακρυα τα βιολια μονο ας κλαινε για τα ωραια χρονια που περασαν..Να προσπαθησουμε ηρεμα το αντιο να πουμε. Τι αλλο μπορουμε να κανουμε την αληθεια με πονο ας δουμε.. Νοιωθω την πικρα ατελειωτη. Ετσι δε νοιωθεις και συ;Το ξερω ειναι μια δυσκολη μερα του χωρισμου η μερα...

Τα θλιμμενα αντιο.

Το πλοιο σφυριξε ηρθε η ωρα για να φυγω.. Των παιδικων μου χρονων φιλοι για λιγο εμεινα κοντα σας δεν προλαβα με ουζο και με κουβεντουλα να μοιραστω την ξενοιασια σας... Σπιτι μου πατρικο που εχεις αλλαξει δειλιαζω να διαβω μες απ την πορτα. Αναμεσα σ αυτους που μεσα ζουνε θα υπαρχουνε σκιες αγαπημενες ανθρωπωνπου με νοιαστηκαν και τωρα εχουν φυγει.Αδειασε η φαμιλια μας.. Ειναι καιρος που νιωθω ενα τρεμουλιασμα μες την καρδια μου... Αντιο και σε σας τα μερη οπου παιζαμε. Εδω πιο κατω στο στενο-θυμασαι;-ηταν ο χωματοδρομος που εβγαζε στην αλανα..Δεν σταματουσαμε να παιζουμε με ποδια παντα χτυπημενα.Στα γρηγορα με σαλιο γιατρευομασταν και τρεχαμε να φτασουμε τη μπαλα.. Η θυμιση μου ολο γυρνα στους τοπους π εχω ζησει και νιωθω θλιψη στη ψυχη γι αυτα που εχουν σβυσει.. Το πλοιο σφυριξε. Ελυσε τα σχοινια του. Πρεπει να κανω γρηγορα.Μα εγω δεμενος καθομαι Το σωμα μου δεν προχωρα δεν θελει πια να φυγω..

Αραγε θα μπορεσω;

-Γιατι δεν μας ακους; -Γιατι δεν μας μιλας; -Αγαπησε μας.. Κουβαλαω μεσα μου μια σειρα απο φωνες που διαμαρτυρονται.. Πολλα κυτταρα μαζευτηκαν και θελησαν να φωναξουν τις αναγκες τους.. Διαμαρτυρονται γιατι δεν μπορεσαν να εχουν αυτα που επιθυμησαν. Μαζευτηκαν αυτα που επιθυμησα και δεν μπορεσα να τα ζησω αυτα που εζησα και δεν μπορεσα να τα χαρω.Και με πονανε.. Σκεπτομαι να βαλω μια ταξη στη ζωη μου. Να αρχισω να ακουω αυτα που θελουν να μου πουν Να αρχισω να ακουω την καθε τους διαμαρτυρια και να κανω κατι με αγαπη γι αυτα... Αραγε θα συμφιλιωθουν μαζυ μου και θα μ αφησουν να ζησω χωρις πονους και βασανα την υπολοιπη ζωη μου;..

Γινε ενα με ολα.

Αν κουραστεις να προσπαθεις να βγεις απ ταδιεξοδα κι οσα σε δυσκολευουν. Δρομακι ψαξε γιανα βρεις κοντα με το μικρο ποταμι που σ ενα απεραντο λιβαδι θα σε φερει.Εκει που ο ανεμος κανει τα ωριμα σπαρτα να κυματιζουν τα φυλλα στα πλατανια να σιγοτραγουδουν. Τρεξε ελευθερα. Σαν ενα ασημαντο αλητακι κυλισου μες τα χορτα χωρις το φοβο μηπως λερωθεις..Απλωσε τα χερια προς τον ουρανο και νοιωσε με τη σκεψη σου πως μεγαλωνεις. Πως με ολοκληρο τον κοσμο συγγενευεις τα ζωα τα πουλια και τα λουλουδια.. Γινε αερας που φυσα και φερνει ομορφες μυρωδιες μες το λιβαδι.Γινε χρωματισμενος ουρανος την ωρα που ο ηλιος βασιλευει.Γινε τα συννεφα που ταξιδευουν κι ενα γλαρονι μιας απατητης ακρογυαλιας..Προσπαθησε με τη βοηθεια του θεου να χασεις τον εαυτον σου και μες το συμπαν ν απλωθεις για να ξεκουραστεις. Να φυγουν τ αδιεξοδα κι ολες οι δυσκολιες...

Η πορεια μου.

Μικρο παιδι λαχταραγα να τρεχω και να φευγω πιο περα απο τα μερη μας και την μικρη αλανα.Περναγα το ποταμι γιατι ηθελα να βλεπω τι αραγε να κρυβουνε οι αλλες γειτονιες;Σαν ανδρας που ταξιδευα χαιρομουνα να περπατω στις λαικες τις αγορες και στα μικρα δρομακια με τα παραξενα τα σπιτια τους τις ομορφες τις εκκλησιες τους. Ηθελα ολα να τα δω τι κρυβουνε να μαθω.Και τωρα που μεγαλωσα αφηνω πια τις σκεψεις μου να προχωραν μαζυ σου στα μερη που σε γνωρισα και στ αλλα που φανταστηκα μαζευοντας τα υλικα απο τις θυμισες μου Σαν ερθει η ωρα Κυριε που πρεπει πια να φυγω δεν θελω να μου πεις να σταματησω κανε μεγαλη την πορεια μου κι ασεμε να βαδιζω..Να βαδιζω .. π π

Μ

Ελα ξανα κοντα μου.

Αα Αδειο το σπιτι μας τις νυχτες λες κ ειναι ερημωμενο. Ποτε δεν το περιμενα πως θαταν τοσο κρυο οταν θα εφευγες μακρυα και θαμενα μοναχος. Σιωπηλο το σπιτι σα γυρνω σβησμενη η λαμπα ανακατα τα πραγματα θα ρθεις να σημαζεψεις; Στου τραπεζιου την ακρη καθομαι ελα και κατσε διπλα ν απλωνω εγω τα χερια μου κοντα με τα δικα σου. Να μοιραστεις τα παθεια μου να φαμε και να πιουμε και να περναμε αγκαλια με θαλπωρη τα βραδια. Ελα σου λεω μην αργεις μαζυ να ζεσταθουμε...

Ο κυνηγος και η γαζελα.

Μες της γιορτης το μαζεμα στεκοτανε παραμερα. Ειχε μια ζεστασια το βλεμμα της μα εδειχνε λυπημενη. Την κοιταζε μ εκτιμηση την ηθελε δικια του. Σκεφτηκε πως οσο ομορφα τα ματια της θαναι ομορφη και η ψυχη της..Μ αυτη θε να στολισει την ανεμελη ζωη του.. Προχωρησε μα δειλιασε ειπε μην τη τρομαξει και φυγει και την χασει.Οι μαζεμενες εχουν κρυμμενη δυναμη και πρεπει να προσεχει ισως να μην ακολουθουν τος δρομους που γνωριζει. Φοβαται μη χαθει μες τη θλιμμενη παραξενη ομορφια της.. Σαν κυνηγος σημαδεψε αναμεσα στα ματια τη γαζελα μα μολις αντικρισε το βλεμμα της διστασε παγωσε λετε να τη λυπηθηκε γιατι δεν τραβηξε αμεσως τη σκανδαλη. Κι αυτη αληθεια τι παραξενο δεν τρεχει να κρυφτει μεσα στους θαμνους της σαβανας μα τον κοιταζει με τα ζεστα κι ομορφα ματια της σαν να χει κατι να του πει λιγο πριν παραδωσει το κορμι της.. Λυγιζει τα ποδια της στον ανδρα δειχνει πως υποτασσεται στη δυναμη του. Θελει να του δοθει αλλα κανει προσπαθειες μηπως και τον κερδισει να αφησει τα ιχνη της βαθια μες τη καρδια του..Προσεξε κυνηγε μη σε γελασει ειναι μυστηρια γυναικα αυτη μια επικινδυνα ομορφη γαζελα. Στηνει παγιδα το θλιμμενο βλεμμα της και καθεται και περιμενει... Ποιος αραγε θα λεμε οτι κερδισε στο ανθρωπινο κυνηγι της ζωης; Ισως ν ακολουθουν χωρις να το γνωριζουν το Θεικο σχεδιο για τη συνεχιση της ζωης..ι

Μια πορεια ζωης.

Αν δεις τις κερασιες ν ανθιζουν στην Ιαπωνια θα νοιωσεις σα να βρισκεσαι για λιγες μερες σ ενα παραδεισο μαγευτικης ομορφιας.. Θα δεις τους ανθρωπους σαν ναναι πανηγυρι να σχηματιζουν φιλικες παραιες να τρωνε και να πινουν να χορευουν και να τραγουδουν κατω απ τα δεντρα ολες αυτες τις μερες.. Ομως τα νιατα φευγουν γρηγορα κι ερχεται το μεγαλωμα που εχει προβληματα και λυπες. Εχει και τα γεραματα.. Σου ερχεται να κλαις οταν στο τελος της γιορτης φυσηξει δυνατα ο ανεμος και παρασυρει τ ανθη στα ποταμια. Τα βλεπεις να φευγουν και να χανονται..Να χανονται. Μια λουλουδενια λυπητερη πορεια προς τη θαλασσα... Υ.Γ.. Μην νοιαζεσαι καλη μου οι κερασιες θ ανθισουν και παλι..

Σε γνωρισα στο τρενο.

Το τρενο ετρεχε μεσα στη νυχτα. Η πορτα στο βαγονοι ανοιξε κι ηρθες και καθισες κοντα μου. Πουλι που πιαστηκε στα διχτυα κι αρχισε η καρδια του να χτυπαει γρηγορα. Ποια μοιρα καθοριζει τις ζωες μας ριχνοντας τον εναν μεσα στα διχτυα του αλλου.

Το ταξιδι του γυρισμου.

Εβρεχε ασταματητα ολο το βραδυ κι εγω στη θαλπωρη του κρεβατιου σκεπτομουν πως ταξιδευα για την πατριδα... Ητανε πρωινο και βγηκα στο καταστρωμα να δω για το νησι μας. Κουραστηκαν τα ματια μου τη θαλασσα να βλεπουν μηπως και δουνε μακρυα τα ομορφα βουνα μας. Σαν ακαθοριστη σκια φανηκαν στον οριζοντα Δυσκολα τ αναγνωρισα μεσα στη καταχνια.. Σε λιγο το πλοιο εστριψε παρουσιαστηκαν τα γραφικα σπιτακια οι εκκλησιες το αγαλμα τα πευκα και το καστρο μας Στεκοταν κι εδειχναν περηφανα τη πολη τη δικη μας... Μπηκαμε στο λιμανι κι οι ανθρωποι κουνουσανε τα χερια σ αυτους που τους περιμεναν. Εμενα τωρα πια δεν ειχα κανεναν να με περιμενει. Η μανα και ο πατερας ειχαν πεθανει απο καιρο κι ομως ενοιωθα μια ζεστασια μες την καρδια μου Αναμεσα στα ξενα προσωπα εφερνα τις μορφες τους που ισως και να δακρυζαν την ωρα που με χαιρετουσαν.. Εφτανα στα μερη οπου ζουσαμε μαζυ στο σπιτικο μας Εκει που περασα τα παιδικα ανεφελα μου χρονια... Εβρεχε ασταματητα ολο το βραδυ κι εγω σκεπτομουνα πως γυριζα στη πατριδα..

Βοηθησεμε να σε ξεχασω

Εφυγες κι εγω ακομα σ αγαπω. Η θυμιση σου ερχεται σα καταιγιδα σα λυσσασμενο κυμακαι χτυπαει επανω μου. Δεν μ αφησες να ρθω κοντα στο σωμα σου η θυμηση της πρωτης σου αγαπης με κρατουσε μακρυα σου.Εσυ κλειδωνες τις πορτες κι εγω κλειδωνα τους ποθους μου για σενα. Περιμενα να ξεχασεις.Περιμενα να μ αγαπησεις κι εκανα πολλα για να κερδισω την αγαπη σου. Εχασα τα δικα μου προσωπα εχασα τη δουλεια μου δεν καταλαβα τις δυσκολιες που περνουσε το παιδι μου. Θελησες να πεταξεις ελευτερη μακρυα μου.Σε βοηθησα να γυρισεις στο παρελθον ελπιζοντας να μπορεσω να σε βρω στο μελλον. Τωρα νοιωθω τοση μοναξια κανω προσπαθειες μηπως μπορεσω να ζησω χωρις εσενα. Κανω να παω μπροστα κι ολο γυριζω πισω.Δεν βρησκω τον τροπο να δειωξω την καθε ελπιδα και υποφερω. Σε παρακαλω βοηθησε με να σε ξεχασω..

Του ξενιτεμενου γιου.

Το ξερω πως σε πληγωσα που εφυγα μακρια σου και πως στις δυσκολες στιγμες δεν θαμαι εγω κοντα σου. Πατερα ποσο σ αγαπω εσυ ομως γνωριζεις στους δυσκολους τουτους καιρους δε θελω να λυγιζεις. Σκεψου και γω πως αγωνιζομαι για να τα βγαλω περα στην δυστροπη τη ξενη γη να δω μια ασπρη μερα.. Και μη θαρρεις πως σε ξεχνω τις μερες που δουλευω δε βρισκω μερος να σταθω τον γυρισμο γυρευω.. Μα σαν σ εσενα φθασουνε του πονου τα σημαδια κι οι φοβοι σ επισκεπτονται για συντροφια τα βραδια να μη σε πιανει το παραπονο που βρισκομαι μακρια σου με της ψυχης το καλεσμα θα τρεξω εγω κοντα σου...