Του ξενιτεμενου γιου.

Το ξερω πως σε πληγωσα που εφυγα μακρια σου και πως στις δυσκολες στιγμες δεν θαμαι εγω κοντα σου. Πατερα ποσο σ αγαπω εσυ ομως γνωριζεις στους δυσκολους τουτους καιρους δε θελω να λυγιζεις. Σκεψου και γω πως αγωνιζομαι για να τα βγαλω περα στην δυστροπη τη ξενη γη να δω μια ασπρη μερα.. Και μη θαρρεις πως σε ξεχνω τις μερες που δουλευω δε βρισκω μερος να σταθω τον γυρισμο γυρευω.. Μα σαν σ εσενα φθασουνε του πονου τα σημαδια κι οι φοβοι σ επισκεπτονται για συντροφια τα βραδια να μη σε πιανει το παραπονο που βρισκομαι μακρια σου με της ψυχης το καλεσμα θα τρεξω εγω κοντα σου...